HISTORIA POWSTANIA I ROZWOJU KONCEPCJI EKOMUZEUM

W połowie XX wieku okazało się, że dziewiętnastowieczne w swoim charakterze muzeum przestało w zadowalający sposób spełniać swoje funkcje i coraz bardziej zaczęło się oddalać od szerokich kręgów społeczeństwa, skupiając w wielu przypadkach zainteresowanie wąskiej grupy specjalistów. W dobie technik multimedialnych oraz tendencji do interaktywnych metod poznawczych „gablotowe” muzea stały się anachroniczne. Zaistniała wyraźna potrzeba prezentacji obiektów w ich naturalnym miejscu, w sposób żywy i uwzględniający teraźniejszość i ludzi. Na fali tych tendencji pojawiła się koncepcja ekomuzeum jako nowa, alternatywna propozycja tworzenia „żywych”, kompleksowych ekspozycji, prezentowanych przy zastosowaniu niekonwencjonalnych metod. Koncepcja ta, która rozwinęła się we Francji, stawiała za cel interpretację krajobrazu jako całość, stworzenie społecznościom możliwości wypowiedzi oraz pomoc w odnalezieniu poczucia dumy z siebie i własnego otoczenia. Tworzenie ekomuzeum wymaga dokonywania interpretacji lokalnego dziedzictwa in situ. Głównym celem takiego przedsięwzięcia jest też przełamanie barier istniejących między zawodowymi kuratorami a społecznościami, wykorzystanie poczucia miejsca i przyznanie miejscowej ludności prawa do kontroli sposobu prezentowania własnej tożsamości kulturowej.
(Źródło: ”Zielone szlaki-greenways – Praktyczny Poradnik” pod redakcją D. Zaręby, Fundacja Partnerstwo dla Środowiska, Kraków-Brno 2007r.)